Naar school!

Eens breekt in ons leven de tijd aan, dat we "naar school" moeten. Voor sommige kinderen beteekent dit "moeten" eigenlijk: mogen. Ze zijn blij, dat ze eindelijk binnen het geheimzinnige gebouw, waarover ze oudere zusjes en broertjes al zooveel hebben hooren spreken, hun intrede mogen doen. Zelfbewust gaan ze aan de hand van de ouderen er heen: de geruite tasch met de blinkende sponzedoos en rammelenden griffelkoker in beide handen geklemd, bang den kostbaren schat te zullen verliezen. Andere kinderen weer moeten er heen gedreven wotrden. Ze willen bli moeder blijven en zijn bang voor het geheimzlnnige nieuwe, dat hun te wachten staat. Ze spartelen tegen, beginnen te schreien en laten zich wegdragen. Maar als ze eenmaal binnen zijn, verandert dit wel. Het schreien bedaart; de kleine schoolgemeenschap vormt zich wonderlijk snel.

Daar is de juffrouw, die alle traantjes droogt en de angstige hartje minder snel doet kloppen. Voor die juifrouw heb ik altijd een bijzonder respect. Niet, dat ik voor andere juffrouwen géén respect zou hebben, maar voor zo'n juffrouw in een eerste klas van een lagere school heb ik 'n bizonder respect. Ze wordt toch maar zonder slag of stoot voor 'n groot untaI uren per dag moeder gemaakt van Een abnormaa groot gezin. Ze moet ruzietjes sussen en belangstelling wekken; kinderlijkheden afleren en wetenswaardigheden aanbrengen; korom ze moet over grooten tact beschikken en een onverstoorbaar humeur bezitten.

De kinderen wennen vlug Ze passen zich dadelijk aan bij al het nieuwe en ongewone. En binnen enkele weken staat "de school" in 't centrum der belangstelling.

Ze leeren nu ook al allerlei stoutigheden en worden ingewijd in de bijzondere geheimen van het schoolleven. Stiekum ontkiemt in het donker hoekje onder de bank de boon in de sponzedoos. In het speelkwartier ontsnappen ze aan het alziend oog van 't personeel. Eén waagt zich voor de heele klas en gaat op 'n drafje naar 't snoepwinkeltje van de donkere juffrouw, om een paar cent zoutedrop. Een cent het schepie. 0, die snoepwinkeltjes! mogen ze altijd blijven bestaan! En indien de eigenaars van deze zaken op hun artikelen niet meer mochten verdienen, laat de staat ze dan exploiteeren; Verdwijnen mogen ze niet. Ze vormen voor het schoolgaande kind een te kostbaar bezit.

Kaneelstokken kan je er ook krijgen, en zuurballen. En klissen. Je kunt het zóó gek niet bedenken, of het is er, verleidelijk uitgestald in kisten of laden, met glazen deksels, en verlokkelijk uitziende stopflesschen.

Zoo is de school: De school, waar het kind voor het eerst leert, zich aan te passen aan een andere orngeving, waar het leert, anderen te verdragen.

Want, deze eerste jaren zijn tóch vooral voor het kind belangrijk, omdat het zich moet regelen naar een gemeenschap met vaste wetten en regels, waarin allen gelijk zijn. En dien schooltijd, daarheen kunnen wij, ouderen, dikwijls met een stil heimwee terugbilkken. Dàt was een tijd! Een tijd van talrijke onschuldlge genoegens, van kleine veeten en jaloezieties, maar och, het laatste was alles in zóó klein bestek, dat alleen de vreugdige oogenblikken in onze herinnering blijven.

De kondertijd is voor velen de mooiste tijd. Laten we dit bij onze eigen kinderen gedenken. Opdat zij later, als zij oud zijn, altijd met vreugde mogen terug denken aan een onafgebroken reeks van zonnige dagen! B.

Zeeland in de sneeuw

In twee dagen is er meer sneeuw gevallen in onze provincie dan gedurende delaatste twee jaren samen. Toch was de witte schoonheid telkens slehts van korte duur, want het Maartsche zonnetje is blijkbaar geen vriend van sneeuw en spoedig waren de straten in de stad veranderd in modderpoelen. Het gaf nog even werk aan de sneeuwruimers, aan enkele werkloozen.

En nu is 't a; weer uit, laat ons hopen, voorgoed dit voorjaar, want alles verlangt naar de lente en de zachte voorjaarszon.Als een herinnering aan hetgeen voorbij is, geven we nog een serie wintergezichten en bereiden ons alvast voor op dekomende zomerdagen, waarvan de eerste boden reeds verschenen