Ons Zeeland 1934, Ons Zeeland Panorama, jaargang 1933, nummer 32, 5 januari 1934
Nieuwjaarswensch
Heil, lezers van het Zeeuwsche blad,
waarin geen crisis bracht de klad,
omdat het met blijmoedigheid
de komst van beet're tijden beidt!
Omdat ons woord, en ook oos beeld,
het goede op aarde niet verheelt!
Maar wij altijd door wolken dicht
weer zien het stralend zonnelicht!
Niet zitten bij de pakken neer,
maar opstaan na het vallen weer!
Gij lezers, welker zaken kwijnen,
wees maar niet bang, dat die verdwijnen!
Nog altijd leeft en eet de mensch,
al gaat het hem niet zoo naar wensch!
Sloot drieëndertig met een strop,
met 't nieuwe jaar licht het weer op.
Nu niet zoo pijnlijk meer gekreund,
de landbouw wordt met kracht gesteund!
En ook het zakenleven zal
weer rijzen na zijn diepen val.
Als ik voor u mag doen een wensch,
dan is 't: Word vlug een ander mensch!
Doe 't woordje "crisis" in den ban,
praat niet, maar werk zoo hard je kan!
Verspil geen tijd aan lamenteeren,
dat toch den tijd niet kan verkeeren.
Voed u met pessimisme niet,
maar maak van 't leven wat het biedt!
Verlam niet d 'ondernemingsgeest
door 't praten van wat is geweest!
Dit wenschen w'u voor 't nieuwe jaar,
begin het met een goed gebaar:
Word lezer van ons blad, dat lééft,
en oog voor uw belangen heeft!
RIJMER.
Het pluimvee gekooid
Het wordt in Zeeland zoo langzamerhand traditie, zoo omtrent Kerstmis en Nieuwjaar tentoonstellingen te organiseeren, welke de deugden van het Zeeuwsche pluimvee voor het voetlicht kunnen brengen. En nog altijd is het helaas zoo, dat de zoo zeer gewenschte centralisatie dezer tentoonstellingen uitblijft.
Men schijnt zoo begeerig, geheel Zeeland van de deugden van het pluimvee te overtuigen, dat bijna alle belangrijke Zeeuwsche gemeenten ook dit jaar weer bun tentoonstelling hebben, zoodat op geen enkele tentoonstelling werkelijk een goed overzicht van den stand der Zeeuwsche productie is te vinden.
Goed gezegd, zei een bevallige leghorn tegen ons, terwijl wij dit hardop overpeinsden, en onbewust tegen het hok leunden, waarin deze mooie vertegenwoordigster van dit schoone ras was opgesloten. Goed gezegd, herhaalde ze en ze vervolgde: Vertel me nu ook eens, wijsneuzige krantenman, die het air aanneemt van alles te weten, waarom wij dag in, dag uit, met allerlei krachtvoeders tot een grootere eieren-productie worden aangezet, terwijl dit onzen baas toch geen winst oplevert?
ja, hoor eens hier, zeiden wij, de eieren die je legt, eten we lekker op, en om den prijs van je baas bekommeren we ons niet.
0 zoo, en je hebt gelijk ook, zei ze, en ik mag lijden, dat de prijzen maar laag blijven, dan worden we ten minste niet te erg geforceerd.
Nee, snerpte een vette gans, die bijna heenpuilde door de tralies van haar hok, nee, laten de prijzen asjeblieft gauw stijgen, meneer de krantenman! Kun je daar niets aan doen?
Nou, niet veel, moesten we toegeven. De gans keek ons bedroefd aan. Als de prijzen niet vlug stijgen, worden we met Kerstmis allemaal opgegeten, voorspelde ze naargeestig. Dan komen we bovendien op allerlei gewone burgertafels. Ach, vroeger was dat anders, en had je tenminste den troost, alleen in een chic hotel te komen.
Maar nu zelfs deze laatste glorie is ons ontnomen. Maar de duiven grinnikten bij het hooren van dit tragische gesprek, en de gans ontstak daarover in woede, en riep: Pas jullie maar op, als de crisis doorzet, ga je ook nog den pot in!
Net als wij, sprak droevig een vet konijn, dat haastig op een grasje knabbelde, om zijn laatste momenten te benutten.
Pats! zei op dat oogenblik ons blitzlicht, en verschrikt zwegen alle dieren. En we wandelden rond, van de eene tentoonstelling naar de andere, van stad naar stad en van dorp naar dorp. En overal vonden we zaaltjes, waar een benauwde lucht hing, en waar het erg rookerig was, waar haastige keurmeesters en nerveuze bestuursleden rondliepen, en maar heel weinig publiek van zijn belangstelling blijk gaf. En we dachten aan de vele zorgen, die aan al deze tentoonstellingen zijn besteed, aan al de prijzen, die zijn losgekregen, en aan al den arbeid, die is verricht.
En dit overdenkende, vroegen wij ons af, wanneer de Zeeuwsche pluimveeliefhebbers eens zullen ophouden met zichzelf te kwellen, en eens zullen overgaan tot het organiseeren van een groote jaarlijksche Zeeuwsche pluimveetentoonstelling, waar werkelijk kan worden getoond, wat Zeeland aan mooi pluimvee bezit, en waar men heengaat als naar het evenement van het seizoen.
Dit is een onzer wenschen voor 1934....
Echter mag niet gezegd worden, dat de tentoonstellingen te zamen (maar wie, behalve een ijverig verslaggever, zal zoo dwaas zijn, ze alle af te reizen?) geen duidelijk beeld te zien gaven van Zeelands prestaties op dit gebied. Integendeel, op alle tentoonstellingen was veel moois te vinden, maar juist daarom moet het worden betreurd,
dat dit mooie niet in één tentoonstelling is vereenigd.
Pluimveefokkers aller Zeeuwsche eilanden: Vereenigt u!
Niet alleen in het belang van den liefhebber, die graag tentoonstellingen bezoekt, maar vooral ook in uw eigen belang, dat alleen gediend is door een eendrachtig samengaan!
Zeeuwsche Omroep
Hallo! Hallo! hier is de persdienst van den officieelen Zeeuwschen Omroep. Het verder vertellen vàn deze berichten, in welken vorm ook, is geoorloofd.
Uit honderd en tien Zeeuwsche gemeenten ontvingen wij kennisgeving, dat dezen keer bijzonder veel menschen elkaar op 1 Januari geluk gewenscht hebben.
Bedenkelijk, bedenkelijk! Den eersten dag van het nieuwe jaar de "handtastelijkheden" alweer begonnen.
Men meldt ons uit Vlissingen, dat daar iemand door zijn huisvriend ernstig met een mes bewerkt is.
't Steekspel tusschen goede kennissen dateert reeds uit de 14e eeuw!
In Zeeuwsch-Vlaanderen zijn gedurende de Kerstdagen veel en welgeslaagde vogeltentoonstellingen gehouden.
Zoolang Zeeuwsch-Vlaanderen nog geen luchtlijn heeft, moet men voor de aviatiekvrienden wel andere uitwegen voor hun vliegeniersbewondering zoeken!
De muziekvereeniging "Advendo" heeft te Wolfaartsdijk een omwandeling door de gemeente gemaakt, waarbij langs de huizen succesvol werd gecollecteerd.
De muziek was zeker erg meelijwekkend. Hachelijk teeken!
Voor de haven van Terneuzen is tijdens dikken mist een groot stoomschip omhoog gevaren. Het verspeelde toen anker en kettingen.
Straperlo is verboden, maar de goklust schijnt nog niet bedwongen in Nederland!
We dachten den laatsten tijd, dat de behendigheid met tand en lippen aan het afnemen was in Zeeland. Gelukkig is dit niet het geval. Uit Schore althans seinde men ons, dat bij het tien-jarig bestaansfeest van de meisjesvereeniging de presidente "bij monde" van een der leden een bloemenmand werd aangeboden.
In de Zeeuwsche hoofdstad is dit jaar de kippen- en konijnen- expositie in de stadhuishal onder de raadzaal gehouden. Hoewel men aanvankelijk bevreesd was voor hinder door 't gekakel, is hiervan niets gebleken.
Zoo ziet men alweer: de vroede vaderen zijn heusch schappelijke en kalme menschen!
Uit Goes schrijft men ons, dat in de benedengang van het Gasthuis de verpleegsters Kerstgezangen gezongen hebben en dat de begeleiding bestond uit een strijkje met de piano:
Zou Maciste dit krachtstukje in de ganzenstad vertoond hebben?
Wij ontvingen het volgende programma eener vee-tentoonstelling: 10 uur: aankomst van het rundvee; 11 uur: intocht der eere-gasten en 12 uur: gemeenschappelijke maaltijd.
Het spijt ons, dat wij tevens het menu niet kregen toegezonden, dat zal er interessant hebben uitgezien!
Te Hansweert is door den deurwaarder het sleepschip "Willem II" (hum, hum!) aan den ketting gelegd.
Deze ketting is van dien aard en hoedanigheid, dat men hem zelfs in een nog dikkeren mist dan te Terneuzen niet verspelen kan!
Tot de volgende week, dames en heeren!
Bie ons op 't durp.
De vrouwe zee niks, glad niks. Ze lag op bedde, en ze riep maer: oei, oei, oei, en z'oestede mae da ze bienae bostte.
Ik zegge tegen Trei: z'ei griep, das vast, en je mo maer om den dokter. En de dokter kwam, en 't was net griep, en ze most in bedde bluve.
Mae da doe'k nie, 'oor, zee ze. Mae den dokter zee: je bluuf t'r in, en toen zee 'eur: Je dienk we, da je de baes over m'n kan spele, omda jie noe toevallig dokter bin, mae d'r 'ei nog nooit een vint de baes over mien 'espeeld zo lank a'k leve, en 't beur nie ok!
En den dokter lachten mae is, en den volgenden dag begreep ik dat we, wan de vrouwe wou d'r glad nie uut.
En Trei zurgden voe alles, mae 's aeves a ze piene in d'r kele, en toen lag die ok plat op bedde.
Noe, dat was wat! Ik most t'r noe we op an, en ikke d'r vroeg uut, en thee 'ezet, mae toen 'k t'r mee bie de vrouwe kwam, zee ze: wa zie die d'r aorig uut, en ze proefden is, en ze was kwaed, wan 't was gin thee, zee ze, en ik a d'r uut een verkeerde busse in'edae.
Afijn, ik zee mae niks, en den veger 'enome, en den boel is goed an'vaegd, wan dat was noodig, da begriep je, mae de wolken stof vloge nae boven, en de vrouwe en Trei juulden om 't arst, dat 't zovee erg was.
Afijn, toe e'k de koffie op'ezet, wan ik docht da dat beterder zou gae, wan dat e'k meer bie d'and g'ad, mae toen bedocht ik,da'k gin segaren mee 'ad, dus effen nae 't durp, en ik komme terug, en d'r 'eit da stel stae stoome, afijn, 't was verschrikkelijk, mae 'k a gelokkig de deuren toe 'edae, dus niemand a d'r ies van 'emorke, mae toen kwam net den dokter, en die sloog z'n 'anden in mekaere, mae ik riep: sssst! verrai m'n nie, en dat 'eit t'n dan ok nie 'edae, maer 'um zee: d'r mot 'ulpe komme, en toen bin 'k naer een buurvrouwe, Kee Bertels 'ewist, wan das nog den kwaaisten nie, en die is noe in 'uus.
En d'r bin vreed veel zieke menschen, en d'r sturreve d'r vee ok, 't is een slechten tied, vooral mie die kouwe en dit mist, en ik komme ok mae nie buten.
Afijn, 't is spul. En 't is vervelend ok, wan ik e zo vreed weinig om 'anden. En noe kreeg ik van de weke een pakje over de post, en ik docht: wa kan dae noe inzitte, wan ze stiere mien zomae gin pakjes, en 't is gin sinterklaas mi ot. En ik miet 'et ope, en d'r zat een knopje zomae alleenig een knopje, en ten briefje d'r bie, en dae stiéng in, da je an da knopje most draaije, en dan 'oorden je mezièk over 'eel de waereld, 'mae dan mos je eest 't toestel koape, da d'r bie 'oorden;
Kiek, da vond ik noe een mooie reclame, en toen kwam die vint van dat toestel den aeren dag over de vloere, en m'n raekten an de praet, en noe e'k ro'n toestel 'ekocht, ja, nie voe m'n eige, mae voe de zieke vrouwen. En noe e'k 'et op, 't pertael 'zet, en alle deuren open, en noe 'oren m'n 't allemaele.
En 't is we een slechten tied, mae as t'r niemand mi ies koopt, gaet alles d'r an, zeg ik.
Ik gloove, da de kranten vee te vee schreeuwe over den crisis, wan noe doet t'r gin een mi wat ondememe, en dan gaet 't glad verkeerd. Je mot in een tied as den dees juust vee anpakke, en a'k twintig jaer jonger was, dan wist ik 'et we.
En noe loopt 't jaer a wee tenden, en wa za 't kommende brienge? A je ro de krante leest, merk je toch we, da 't toch nie mi zo vreed slecht is mie alles, a de menschen mae meer duste.
Wan a'k noe is kieke nae Jan Prelle, die is vlee maend een zaek begonnen in elektrieke diengen, en da gae toch wa goed, begriep je.
En 'um zee tegen m'n: 'oor is 'ier, den tied is nie zo slecht a de menschen zegge, mae iederendeen 'ou z'n eige erm, en zo komt t'r gin geld mi onder de menschen. Ja, zee t'n, en a niemand geld 'eit, waer is dat dan 'ebleve? 't Kan toch nie glad vort weze? Je kan 't nie opete, dae.
Afijn, ik hin a wee bienae vol, en 't jaer is ok zo wat uut. En ik 'ope voe julder allegaer, da 't kommende jaer wa beterder za weze, en dat't gauw een aeren tied za worre.
Alla, menschen, veel 'eil en zegen voe 't kommende, en een zalig uutende, van j'n
PIER VAN 'T HOF