Ons Zeeland 1934, Ons Zeeland Panorama, jaargang 1933, nummer 46, 13 april 1934
AARDAPPEL-MISÈRE
In het land der Zeeuwsche blauwen,
waar men zwelgt in overvloed,
waar het koren vijf voet hoog groeit,
en 't wild opspringt voor den voet;
In dit land viert thans ook hoogtij
't wonderlijk evenement,
dat men niets meer thuis kan krijgen
dan belast met Rijksconsent.
Aardappels zijn allerwege,
op het veld, in schuur en hof;
Maar als je er van wilt hebben,
klinkt het altijd: bluuf t'r of!
Want om aardappels te krijgen
op den dagelijkschen disch,
kost het je een flinke boete,
als er.. ..geen bewijs bij is.
Op de dorpen wordt het moeilijk:
Wie is als handelaar erkend?
Is uw vrachtje aangegeven?
Waar is uw vervoerconsent?
Dit zijn de gewetensvragen,
die de vrouw naar voren brengt,
waardoor hare daagsche zorg weer
met een nieuwe wordt verlengd.
Ach, misschien beleven wij 't nog,
dat eens alles wordt belast;
Dat de halve menschheid dienst doet
voor contrôle en overlast!
En het einde wordt dan zeker
als de baby zeer content
in zijn wagen wordt gereden:
Waar is uw vervoerconsent??
Mooi Walcheren, langs de Walchersche buitenplaatsen
Van alle Zeewscbe eilanden en districten is zeker Walcheren wel het rijkst met natuurschoon gezegend, zooals reeds zijn aloude eerenamen duidelijk te kennen geven. En dat van dit historiscb natuurschoon zooveel nog eeuwen en geslachten lang bewaard, ja verzorgd, gecultiveerd en verfraaid is geworden, is voor een niet gering gedeelte te danken aan de stichting van talrijke buitenplaatsen in deze welige landouwen. De Walchersche buitenplaatsen zijn een bolwerk, waar de natuur haar toevlucht vindt tegen de elders zoo veelvuldige aanslagen door het moderne leven op haar gepleegd. Haar glorietijd, de lente, breekt weer aan; maar nu, nu het zonlicht nog vrij door de ijle takken speelt, en nu bet geboomte nog een verren, vrijen doorblik openlaat, was het een zeker niet minder gunstig oogenblik om er de mooiste plekjes eens te bezoeken.
Bie ons op 't durp.
'k A 't wè 'edocht. Ik zegge je, da'k 'et wè 'edocht a. No bi m'n nog gin weke in stad, of de steese gewenten beginne a.
lederendeen 'ei 'ier een dienstmeid, zee de vrouwe op een goeien morrege, en ik docht: daer 'ei je 't, noe za je 't è.
En zo was 't 'et.
Sanderendaegs, zo tegen den avond, wier d'r 'ebeld. 't Is noe nie mi as vroèger, dat alles deur de achterdeure komt, neent, alles mo noe deur de voordeure, en belle, en zo luidt een 'eelen dag die verschrikkelijke belle deur 't 'uus en deur m'n kop. Afijn, das 't ergste nog me. D'r wier dan'ebeld, en ik dee open, wan ik vervele m'n eige kriemenant in zo'n stad, wan das ok glad niks, wat azze d'r ok van vertelle. Je lees dan altied in de krante, dat t'r wonderwat gebeurt, zou je zo dienke, maer a j'er weunt, merk je d'r niks van. Afijn, ikke nae de voordeure, en dae stieng een muffrouw, een flienke kedee om zo te zie, en ik docht wat of die 'ier noe zou komme doe, en ze zee:
Kan 'k de juffrou spreke?
De juffrouw? De vrouwe zeker? vroog ik, maer ik voelden da'k abuis was, wan 'ier in de stad bin j'a gauw juffrou. Ik zegge: Zeker, dame, en wien kan 'k zegge a t'r is?
De juffrouw kent me niet, zee 't mensch, en ik keek nog is nae d'r, en ze zag t'r zo mooi an'edaen uut, en ik docht: dien kan 'k toch zo mae nie op de vloermat laete stae, en ik zee: kom t'r maer in, en neem een stoel, en dae zat ze noe in de mooie kaemer.
En ikke nae de vrouwe, die sjuust bezig was om pannen te schuren, en ze zag t'r uut, dae wier je gewoon akelijk van. 'Eur gauw een aere schorte voe, en nae voren. Ik luusterden an de deure, en ik 'oorden 't volgende:
Goeiendag, juffrouw,
Goeiendag, juffrouw, uwee is zeker de werkvrouw"?
Ikke werkvrouw? Bel neent, mensch, 'oe kom je d'r an? Ik bin de vrouwe 'ier!
0 ! ! ! ! klonk 'et verbaesd, afijn, ik wil uwee maar zegge alsdat ik op 't advertentie kom.
0, jie wil bie m'n komme diene, kiek is an! riep de vrouwe blieje.
En ik a moeite om me op de deure te boenzen, wan daer a m'n wuuf toch mae wee op eigen gelegent'eid een advertentie 'ezet, en dae kom nog bie, da'k die altijd an Arjaen van 't posketoor opgeve, dan verdient die ok wat. Afijn, ik luusterden mae nie mi.
En een 'alf uur laeter, toen a'k in den 'of liep, riep de vrouwe: Pier, kom is binne!
Ikke nae binne.
En de vrouwe zee: Pier, d'r was net een kante meid bie m'n, en die kwam vraege, of z'ier me kust komme werke, en toen e'k mae van ja 'zeid.
Joe loeder! docht ik, wan ik bevede van kwaed'eid, noe most ze nog liege ok. Maer ik docht: ik za je we kriege! En ik zee:
'Oor is 'ier, vrouwe, dat lieken mien noe ok we goed, da je een misje neemt om den boel ree t' ouwen, mae 't lieken mien toch nie goed, da je d'r zo maer een van de straete oppikt.
0, ze lieken mien nog a dege, zee de vrouwe, en 'oe wou je d'r dan an komme?
Je most is een advertensie zette, zee ik, en ik keek nae de vrouwe, en die wier wit as een liek.
Dank je vrindelijk, zee 'eur, da krie je niks as tuug op, da doen 'k me.
E, dan za ik 'et doe, zee ik kalmpjeswig, want ik vinde, da je een bitje uutzoek mot e, je kan toch iederendeen me in j'n 'uus 'aele?
En ik zee varder niks, en ik nam een stik pampier, en schreef: Gevraagd een kante meid voe 't vule werk, nie onder de dertig en mie goeie getugen. Bie Vrouwe van 't Hof. En ik dee de advertentie in een envelopje, en onderdewijl zat de vrouwe m'n mae staer an te kieken.
Kwa, zee ik, noe za'k 'et dieng niae gauw vortbrienge, en ik wou de kaemer uutgae.
Mae toen pakten de vrouwe m'n beet, en ze schreeuwden: Pier, nie doe, d'r 'eit t'r a een in'estae, 'k za 't je mae zegge, en ik za nooit mi ies achter je rik om'eene doe!
Kiek, toen most ik lache, wan je mo mae wete: 't sterkste wuuf 'eit d'r zwakke ziejen, en die mo je kunnen benutte, 0 mae!
Allee, tot kommende weke,
PIER VAN 'T HOF.